Mysterieus en weemoedig
De opvolger van Whites debuut uit 1997, Wrong-eyed Jesus, bevat 13 nummers, inclusief hemzelf geproduceerd door vijf producers. Dat is een veeg teken, maar elf ervan maken dit een essentiële plaat. White trekt de lijn van zijn eerste door met inkijkjes in zijn Ghost-town Of My Brain. Zijn teksten slingeren de verbeelding aan, ondersteund door breekbare muziek, die de vaak melancholieke sfeer voelbaar maakt. White zingt afwisselend klaaglijk, verlangend en berustend, zijn stem soms nauwelijks verstaanbaar vervormd of op de achtergrond gemixt: over een vrouwelijke seriemoordenaar, zijn voorliefde voor het ophalen van droevige herinneringen, zíjn liefdesverdriet en haar vreugde erom. Banjo, sitar, orgeltjes, vibrafoon, pianoloopjes, contrabas, brushes en ondefinieerbare geluiden bepalen daarbij het beeld. Hij nam een bijna onherkenbare cover op van King Of The Road, een hit van country-ster Roger Miller uit 1965 en zingt in Hey! You Going My Way??? dat hij Lou Reed’s licks vele malen heeft gekopieerd. Dat doet hij overigens gelukkig alleen in 10 Miles To Go On A Nine Mile Road, een van drie door Morcheeba geproduceerde nummers. Helaas reduceren zij Whites gelaagd opgebouwde, soms tastende melodieën tweemaal tot vlakke meestampers, gedomineerd door monotone drums en slaggitaar. Ook het desastreuze openingsnummer biedt daarom geen goed beeld van wat volgt. White maakt muziek waarvan je in een droom al flarden gehoord had, wegwaaiend door een open raam van een huis dat leeg bleek te staan toen je er aanbelde. Het is muziek die je nog niet kende, maar die toch al in je onderbewustzijn zat.
****1/2