(On)gelukkig.
Deze Jim White heet al jaren “the king of country noir”. Toch stonden alleen op zijn debuut Wrong Eyed Jesus enkele countrygetinte songs. De meeste waren de mysterieuze, wrede sprookjes die hij op twee latere solo-cd’s en een met Johnny Dowd schoksgewijs uitdiepte tot een geheel eigen wereld.
Zingend over zijn benauwende leven in Florida en de eruit voortvloeiende uitzichtloosheid, spijt en schuld gaf hij zich pijnlijk bloot. Ook schraapte hij zich leeg in songs over een overwoekerd autowrak in zijn tuin, de tóch onafwendbare scheiding van vrouw en dochter en de emotionele afgrond waarin hij daardoor viel.
Deze solo-cd zou White’s gevonden geluk beschrijven, waarbij alles “schittert om mij heen. Een nieuw gevoel nadat ik me jaren verloren, alleen en gebroken heb gevoeld”, schreef hij.
Zijn twaalf nieuwe nummers zijn echter weer net zo vertrouwd raadselachtig als zijn eerdere werk. In een gelaagd web van akoestische gitaren en banjo’s klinken brushes, belletjes, toetsen en heftig geproduceerde blazers. Zijn herfstige stem varieert als steeds van een emotionele, hoge falset tot een introspectief schor gemompel. Geproduceerd door Joe Pernice en opgenomen met hulp van o.m. Olabelle, Tucker Martine en Laura Veirs is White nog steeds totaal onaangepast zichzelf. Dat zingt hij ook in het inderdaad country-getinte Turquoise House, waarin hij wil wonen met een idem vriendin. Nog steeds loopt een godsdienstwaanzinnige een aanstormende trein tegemoet, maar White weigert op deze rijke cd van diamanten nog langer steenkool te maken.
****
Geplaatst in Heaven no. 45, november-december 2006/no. 6