Bono is de status van zanger van een band al lang voorbij: niet alleen belichaamt hij in de publiciteit veel meer dan The Edge, Adam Clayton en Larry Mullen jr. samen U2, dat is ook nog een van de grootste bands ter wereld ten tijde van een nieuwe cd en de daarop volgende tour.
Bovendien beweegt hij zich gemakkelijk in alle maatschappelijke kringen en wordt hij juist op basis van zijn bekendheid ook door de meest uiteenlopende machthebbers ontvangen. Die invloed probeert hij aan te wensen om hen de ogen te openen voor zijn opvattingen over de toestand van Afrika en de ontwikkeling van dat continent. Periodiek duikt U2 echter dan ook weer opduikt in achtergrondartikelen over legaal toegestane, maar ethisch misschien afkeurbare belastingconstructies op de Nederlandse Antillen. Dat antwoord op die laatste vragen vinden wij overigens in hoge mate vol vergelijkingen met de Ierse staat en dus rijkelijk onduidelijk…
Dat vat vol tegenstrijdigheden was eind augustus een week in Afrika, waar hij een gezelschap rondleidde dat onder anderen bestond uit Condoleeza Rice, de ex-minister van Buitenlandse Zaken en ex-veiligheidsadviseur van president George Bush jr., vijf Republikeinse senatoren, een aantal CEO’s van bedrijven en een handvol artiesten.
In een lang interview dat The Guardian’s Tim Adams met hem had, gaat Bono in op vragen over zijn activisme, zijn bewondering van Bill en Melinda Gates, de kritiek op de ontwikkelingshulp die aan Afrika gegeven wordt, zijn relatie met politici, de almaar opspelende belastingarrangementen, hoe Bono denkt dat de U2-fans over zijn activiteiten oordelen en hoe hij zowel de nieuwe kapitalisten in Afrika als de antiglobalisten in de westerse wereld irriteert:http://www.theguardian.com/music/2013/sep/22/bono-campaigner-u2-global-poverty