Na de aankondiging van Alligator Records dat Anders Osborne een nieuwe cd zou uitbrengen, zette zijn label fragmenten online van de elf songs ervan.
Die laten horen dat Osborne in de meeste songs een redelijk evenwicht heeft gevonden tussen zijn harde, zoekende gitaarstijl en de intieme songs waarin hij ook goed is.
Hoewel hij in het fragment van de lange opener nog op zoek gaat naar de heilige graal op de manier die ook de gitaarsolo’s van Neil Young kenmerkt, lijken de meeste andere songs bijeengehouden te worden door een duidelijke structuur.
Hoewel hij de complexe ritmes van New Orleans ook in deze songs helaas achter zich heeft gelaten, lijken ze muzikaal boeiend en tekstueel autobiografisch genoeg om vaak te boeien. In de teksten speelt Osborne’s thuisstad dan weer wel een rol, want het heden wordt nog altijd bepaald door Katrina’s vernietigende werking eind augustus 2005.
Reserves hebben we voorlopig zeker bij het maatschappijkritische Five bullets, waarin Osborne een hardrockriff combineert met een gedeelte waarin hij lijkt te rappen (…) en het nummer erna, Brush up against me. Het gedeelte dat we konden luisteren, lijkt nog het meest op John Lennon’s Revolution no. 9, en dat draaien we ook niet voor onze lol.
Deze twee nummers staan als vijfde en zesde op de plaat, zodat hij in het midden flink lijkt in te zakken. Het enige voordeel daarvan is, dat Osborne zich daarna herstelt in een reeks goede songs:http://www.alligator.com/albums/Peace