Van muzikanten komen natuurlijk veel biografieën uit, maar die worden vaak geschreven met het oog op grote omzetten en op basis van interviews die eerder in kranten en tijdschriften verschenen, aangevuld met pikante anekdotes uit het roddelcircuit.
Daarnaast verschijnen de eigenlijk onleesbare autobiografieën, die alleen worden verkocht vanwege de grote naam van de muzikanten in kwestie, die overduidelijk bewijzen geen boeiend proza te kunnen schrijven. Een goed voorbeeld is Keith Richards met zijn Life: een aaneenschakeling van oeverloze weetjes in een tenenkrommende stijl, waaruit vooral een groot gebrek aan inzicht in zijn verleden blijkt.
Daarnaast zijn er dan nog de autobiografieën van muzikanten die met spijt of humor terugkijken op hun vroegere ik.
Daarvan hebben wij er inmiddels ook een handvol en dat is een geode reden om er drie op een rijtje te zetten: Shawn Colvin’s Diamond in the rough, JP den Tex’ Morgen wordt het beter en Bettye Lavette’s A woman like me.
Uiteraard doen we dat met voor hen kenmerkende songs…..