Singer-songwriter Gretchen Peters kreeg voor haar album Hello cruel world al louter lovende recensies, maar er is nog een overtreffende trap nu Blackbirds uit is.
Rolling Stone’s Stephen L . Betts begint het interview dat hij met Peters had met een vergelijking van het titelnummer van Blackbirds met Bruce Springsteen’s Nebraska en ook in de rest van het interview is zijn toon juichend.
Peters mag uitweiden over de thema’s op haar laatste twee albums, die er inderdaad toe doen. Zij gaat daarbij haar leeftijd niet uit de weg, al zorgt die ervoor, dat ze vaker begrafenissen bijwoont dan huwelijken.
Ook het feit dat haar dochter in 2010 bekende dat zij zich een man voelde en het proces van sekseverandering inging komt ter sprake, al zong ze daarover op Hello cruel World.
Betts plaats een link naar een artikel dat Peters in 2011 schreef op de site van de Huffington Post over haar persoonlijke ervaringen met dat nog altijd heikele onderwerp en hoe het haar teksten beïnvloedde:http://www.huffingtonpost.com/gretchen-peters/being-transparent_b_1100823.html
Betts roemt de persoonlijke toon in haar songs, die zijns inziens ook voortvloeit uit het feit dat zij ervoor koos in haar eentje te schrijven en de in haar woonplaats Nashville gebruikelijke samenwerkingsverbanden te mijden.
Grappig genoeg meldt hij eerder in zijn artikel, dat Peters voor dit album juist samenwerkte met Ben Glover en Mary Gauthier, al verandert dat niets aan haar onderwerpen of toon.
Verder vertelt Peters ook iets over het opnameproces met muzikale vrienden als Kim Richey, Jadon Isbell, Jerry Douglas en Jimmy LaFave, die op de laatste na allen naadloos opgaan in Peters’ sound, maar nu blijkbaar dienen om de interesse in deze tot nu toe altijd nog vanuit d emarge opererende singer-sogwriter te vergroten.
Daarvoor zijn inderdaad alle middelen geoorloofd, want na Hello cruel World is Blackbirds alweer een superieure plaat: