Bono maakt intensief gebruik van zijn bekendheid om bijvoorbeeld de armoede in Afrika op de internationale agenda te zetten.
Op grond daarvan mag hij regelmatig zijn stem laten horen in allerlei politieke arena’s, zoals bijvoorbeeld in een vergadering van een subcommissie van de Amerikaanse senaat over de oorzaken en de gevolgen van extremisme en de rol van buitenlandse hulp.
Net als andere genodigden drong Bono er bij de Amerikaanse regering op aan meer hulp te geven aan het Midden-Oosten en aan de miljoenen ie die regio ontvluchtten als gevolg van oorlog en geweld.
Hij riep op tot een soort Marshall-plan, want hij vindt dat dat wel eens de beste bescherming kan zijn, wanneer hulp juist wordt gestructureerd, met een nadruk op de bestrijding van armoede en de verbetering van het openbaar bestuur.
Hij had echter ook een tweede, onverwachte oplossing: humor kan een net zo’n effectief wapen zijn tegen extremistische groeperingen.
Adolf Hitler gooide immers zo ongeveer als eersten de surrealisten en dadaïsten het land uit. Als je om extremisten lacht, ontneem je hun immers hun macht. Daarom moest de Senaat de Amerikaanse komieken Amy Schumer, Chris Rock en Sacha Baron Cohen maar naar die regio sturen, zo zei hij:
http://www.reuters.com/article/us-mideast-crisis-usa-aid-idUSKCN0X92IY