Iedereen deed er inmiddels zijn zegje over, zowel internationaal als nationaal.
Dat maakt in ieder geval duidelijk dat Bob Dylan de harten niet onberoerd laat, al verschilden de meningen nogal over de literaire kwaliteit van van teksten.
Doordat Bob Dylan zelf er echter het zwijgen toe deed, verwerd al dat gekrakeel tot schreeuwen in een fietserstunnel: het echoot uitbunbdig, maar sterft snel weg.
Doordat wij eerlijk gezegd ook geen fan zijn van de zowel muzikaal als zangtechnisch nogal beperkte Dylan, mengden wij ons maar niet in die discussie.
’s Mans vroege teksten staan dermate vol symboliek dat wij er zelfs geen heel klein touwtje aan kunnen vastknopen, terwijl wij ook b.v. ‘Time out of mind niet goed konden vinden, hoezeer wij destijds ook ons best deden, onder de indruk als wij waren van de recensies.
Het zal daarom niemand verbazen, dat wij van Dylan eigenlijk niets hebben, behalve dan ” The last waltz’, maar daarop luistert hij dan ook het afscheid van The band in zijn originele bezetting op.
In onze cd-kasten staan overigens her en der albums waarop covers staan van de man die het punt allang voor bij lijkt dat zijn iconische status hem nog interesseert.
Zo reageerde hij nog altijd niet op telefoontjes en e-mails van de secretaris van het comité dat de Nobelprijs uitreikt. Die wil dus nog altijd de relevante vraag beantwoord hebben of Dylan op 10 december a.s de prijs in ontvangst wil komen nemen….
Wij draaien vanavond alvast songs van Dylan in versies van Joe Cocker samen met Leon Russell, Emmylou Harris, een prachtige hertaling door de Schiermonnikoger bard Martin Korthuis, de te onbekende Zweedse singer-songwriter Richard Lindgren en van Dylan zelf, gesteund door The Band.