De Rode Draad van Kippenvel 516 van 3 oktober: David Crosby en Joni Mitchell

Dat Joni Mitchell ooit een verhouding had met David Crosby, is inmiddels oude geschiedenis.

Dat hij haar carrière een zetje gaf door haar debuut te produceren is een aspect dat we ons wellicht nog veel minder herinneren.

Toch zorgde hij er zo in ieder geval indirect voor dat Judy Collins een grote hit had met ‘Both sides now’ (Wie herinnert zich trouwens de versie nog die Euson ervan maakte?), waardoor Mitchell de wind wat meer in de zeilen kreeg.

Toch is de directe reden voor De Rode Draad van vanavond de versie van Mitchell’s Amelia die Crosby op zijn nieuwe album Sky trails zette, een cd die wij overigens (nog) niet hebben.

Toch zijn er songs zat waarop de twee op een of andere manier samenwerkten: Laughing van Crosby’s If I could only remember my name, het door Crosby onder meer voor Mitchell geschreven Guinnevere, het door haar geschreven en door Crosby, Stills, Nash & Young opgenomen Carry on, Mitchell’s eigen versie van Amelia én een song van Crosby’s Croz om de brug alvast klaar te leggen voor zijn nieuwe.

Daarop verbindt hij Croz muzikaal met Lighthouse, wat leidt tot even vertrouwde als verrassende resultaten. Zo lijkt openere She’s got to be somewhere wel een nooit uitgebrachte outtake van Steely Dan ten tijde van Gaucho.

Dat is niet toevallig, want recent sprak hij zijn lof uit voor de songs van de onlangs overleden Walter Becker en Donald Fagen:

She’s got to be somewhere: