In 2011 wijdden we al eens een keer een Rode Draad aan de Canadese gitarist en producer Steve Dawson, die zo ongeveer in zijn eentje het label Black Hen bestiert, al vindt hij daarbij zijn vrouw aan zijn zijde.
Gek genoeg opereert Dawson inmiddels vanuit Nashville, waar hij ook een nieuwe versie van The Henhouse inrichtte, zijn studio in Vancouver.
Zijn bekendste artiest is de gelouterde Canadse zanger Jim Byrne, die een voorliefde voor de blues heeft, maar zeker niet alleen voor dat genre. Hij brak dan ook tot op zekere hoogte door met de eclectische album House of Refuge, waarop de gospelinvloeden van The Sojourners in hoge mate sfeerbepalend waren, net als Dawson’s gitaren.
Dawson produceerde sinds 2000 al het verbazingwekkende aantal van ongeveer tachtig albums, dus het hoeft eigenlijk niet te verbazen dat er ook dit najaar weer een aantal min of meer tegelijk uitkwamen.
Daaronder is Byrnes glorieuze Long hot summer days, maar ook interessant werk van Levi Cuss, Just below radio, en Matt Patershuk’s Same as I have ever been, hoewel dat album te veel op twee gedachten hinkt……
Alle reden dus om die kleine zelfstandige weer eens in de schijnwerpers te zetten, ook met een song van zijn eigen Nightshade, niet zijn recentste album, maar wel een waarop hij niet alleen gitaar speelt, maar ook zingt.