Met bloed doordrenkt doekje.
Slechts een paar maanden na ‘De vis die niet kon zwemmen’, zeventien door Melle de Boer opgenomen vertalingen door onder anderen Martijn Benders, Freek de Jonge, Ingmar Heitze, Jaap Boots en Léon Verdonschot brengt De Boer alweer elf nieuwe songs uit.
Vooraf noemde hij dit met Suzanne Ypma opgenomen album ‘eindelijk een waardige opvolger voor Lawnmower mind’. Daarbij doelde hij het gevoel waarmee hij de nummers schreef en de losse manier waarop hij ze opnam op oude buizenversterkers.
Hoewel de songs op Smutfish’ recentste album Trouble vergeleken met deze inderdaad muzikaal zorgvuldiger zijn uitgewerkt, sluiten De Boers nieuwe nummers zowel muzikaal als tekstueel direct op dat album aan en daarmee op ook op de vijf andere die hij met Smutfish en de John Deer Mowing Club maakte.
Ook op deze is namelijk De Boers eigen opvatting van americana te horen: dwars huppelende, door country beïnvloede nummers combineert hij met langzaam maar onvermijdelijk ontsporende ballads, zoals b.v. het in een intens geschreeuwde climax eindigende Smile.
Op muziek die wordt gedomineerd door snerpende gitaren en een hijgend pomporgeltje zingt De Boer met soms als vanouds heftig overslaande stem verhalen over een onheil prekende priester, een alomtegenwoordige vaderfiguur, de moord op een moeder met een klauwhamer, vogels en andere demonen.
Daarmee dwaalt hij opnieuw door Melleville, de schaduwstad die hij creëerde in een parallelle wereld. Daarvan is hij niet alleen de schepper, maar ook een inwoner die is onderworpen aan de grilligheid die daar regeert.
***1/2
Recensies van Through a slightly open door van Smutfish, John deer Mowing Club en Melleville van de John Deer Mowing Club en Rootnoot van Henk & Melle vind je in de categorie Recensies roots.