Zonder verdoving.
Min of meer onopgemerkt is productieve singer-songwriter Eva Meijer al toe aan haar derde cd. Daarop staan negen nummers, waarin zij zichzelf slechts begeleidt op piano of getokkelde gitaar.
Ook in die ene song met Simone Manuputty’s viool staan Eva’s zang en tekst centraal. Daarin zingt ze zichzelf steeds intens binnenstebuiten, solo in schrijnende coupletten en met zichzelf meezingend in wanhopige refreinen.
Ze doet er gedetailleerd verslag van hoe zij kapot gaat aan een onbeantwoorde liefde, maar ook van een man die niet kan opstaan uit zijn stoel, verlamd door wanhoop. In het Nederlandstalige Hondje loeren kanker en dood zonder dat Eva ze benoemt en ook in een spoken word-track fileert zij haar gevoelens met een scalpel.
Met haar emotionele, soms op Ani DiFranco op Tori Amos lijkende zang vertaalt ze zo haar meestal autobiografische emoties in universele knock-outs.
****
Gepubliceerd op www.popmagazineheaven.nl bij Heaven n0. 60, mei-juni 2009/n0. 3