Charles Neville, de saxofoon spelende broer van de Neville Brothers, is overleden aan de gevolgen van alvleesklierkanker. Hij is 79 jaar oud geworden.
Hoewel dat nieuws al bekend werd op de dag van zijn overlijden, 26 april j.l., maakte dat blijkbaar alleen in New Orleans indruk.
Het haalde nergens de nieuwsberichten, reden waarom het ons ontging.
Dat is spijtig, want hoewel alleen de Neville Brothers zichzelf nog een supergroep vonden na een groot aantal mislukte albums, waren zij soms wel degelijk uitzonderlijk goed.
Dat bleek bijvoorbeeld op de twee albums die de groep maakte met Daniel Lanois en Malcolm Burn als producers aan het eind van de jaren tachtig. ‘Yellow moon’ en ‘Brother’s keeper’.
Toen leken de broers eindelijk hun belofte in te lossen, maar hun kracht bleek toch vooral op het podium te liggen: live konden zij uitzinnig swingen, terwijl dat talent in de studio lang niet altijd tot uiting kwam.
Na ‘Walkin’ in the shadows of life’ maakten de Neville Brothers nog een wereldtournee waarbij zij ook Paradiso op zijn kop zetten.
Charle Neville was met zijn fluit, alt-, sopraan- en tenorsaxen een wezenlijk onderdeel van hun geluid, hoewel hij op hun albums ook incidenteel toetsen speelde in de schaduw van oudste broer Art.
Eigenlijk speelde hij meer dan vijftig jaar in de schaduw van anderen, want hij was eind jaren vijftig al lid van de bands van bluesmannen als B. B. King en Jimmy Reed.
Daarnaast was er decennia lang de schaduw van verslaving en kleine misdaad: al in het begin van de jaren zestig zat hij in Angola State Penitentiary voor het bezit van drugs, waar hij overigens muziek maakte met de daar ook opgesloten pianist James Booker en drummer James Black.
Hij woonde aan het eind van de jaren zestig enkele jaren in New York, maar keerde terug op verzoek van zijn oom George Landry, Big Chief Jolly van the Wild Tchoupitoulas.
Met zijn broers Cyrille, percussionist, Aaron, zanger, en toetsenist Art, die de rest van de Meters inbracht, maakten zijn het album The Wild Tchoupitoulas. Zo ontstond de Neville Brothers-band.
Die groep was bij vlagen actief, maar verwierf een grote reputatie in kringen van muzikanten en muziekliefhebbers als het beste wat New Orleans op het gebied van de funk te bieden had.
Hoewel daarop heel wat af te dingen valt, is het even tekenend voor de altijd relatief onbekend gebleven Crescent City als onterecht dat Charles Neville’s overlijden zo onopgemerkt bleef: