Indrukwekkend.
Het verhaal van Kim Janssen is te mooi om waar te zijn. Zijn thuis op geleende apparatuur opgenomen songs leidden via een Amerikaanse manager tot opnamesessies in een tot studio verbouwd station ergens in Massachusetts.
Janssen speelde er in negen nummers gitaar en toetsen en zong, terwijl vrienden van producer Robbie Baier drums, bas, pedal steel en trompet speelden. Ook de van Sufjan Stevens bekende violiste Marla Hansen speelde en zong incidenteel mee.
In Janssens songs ligt vaak sneeuw en soms klinken er zelfs van die sledebellen, maar hij zingt over de veiligheid van een snelweg of een hotelkamer en over hoe hij steeds opnieuw droomt van een meisje dat hij slechts een keer zag.
De verstilde muziek van zijn ballads contrasteert zo scherp met zijn desolate teksten, die overtuigend suggereren dat hij ten onder gaat aan zijn introspectie.
****
Gepubliceerd in Heaven no. 60, mei juni 2009/no. 3