De teksten van Gretchen Peters waren altijd al goed, maar bleken op ‘Hello cruel world’ nog een stuk gelaagder, introspectiever en universeler. Die lijn trok ze door op ‘Blackbirds’ en ‘Dancing with the beast’: haar teksten lijken vaak op korte verhalen, waarbij ze net zo veel laat doorschemeren met wat ze weglaat als met wat ze wél zingt.
Ze schreef al eerder een indrukwekkend , persoonlijk essay over Bruce Springsteen’s solovoorstelling in het Walter Kerr Theatre op Broadway, maar nu schreef zij indringend over de dwang van schoonheid en over hoe meisjes en vrouwen zichzelf verliezen als ze daaraan toegeven.
Haar stuk is een even intrigerende als ontroerende combinatie van een beschouwing, een dagboek en een pamflet, waarin zij met een terloopse, maar onvermijdelijke logica haar gelijk bewijst:
Peters vindt dit stuk een uitwerking van de tekst van haar ‘The boy from Rye’ van haar album ‘Dancing with the beast’ uit 2018.
Daardoor heeft ze die song nu op YouTube gezet, voorzien van een associatief filmpje: