te late ontdekking
Op zijn nieuwe ep zette Ruud Houweling vier nieuwe versies van songs van zijn groep Cloudmachine en ‘Dead again’, een song die Ricky Koole opnam op ‘No use crying’.
De vijf songs vormen stilistisch een logisch vervolg op zijn even verstilde als prachtige soloalbum ‘Erasing mountains’ uit 2017. Ook daarop maakte hij al popmuziek die eerder Europa echoot dan het Verenigd Koninkrijk of de Verenigde Staten: het is een weemoedig en statig mengsel van folk, filmmuziek en klassieke muziek.
Hoewel Houwelings geluid verschilt van dat van zijn groep Cloudmachine, is het er ook een logisch vervolg op: op de vier albums van de groep die in de VS en Japan succesvoller was dan in Nederland, overheersten ook verdriet en verlangen.
Houweling past in deze versies meer dan ooit het principe toe dat minder meer kan zijn: met zijn gitaren, subtiele elektronische sfeergeluiden en zijn weemoedige zang creëert hij een desolate sfeer. Drummer Rob Wijtman en bassist Egon Kracht stuwen hem soms voort (‘Ghost wind’), maar sluipen in ‘Big love’ om zijn ritme heen, terwijl klarinettist Michiel van Dijk, accordeonist Rik Cornelissen en violaspeler Ro Krauss met hun accenten de stilte eerder vergroten dan verbreken.
Het dreigende, misschien door de late Tom Waits geïnspireerde ‘Dead again’ leverde niet alleen de titel van deze intense ep. In het nummer zingt Ricky Koole deze keer de achtergrondzang. Daaruit blijkt haar erkenning voor Houwelings muzikale bezieling, net als uit het feit dat Cloudmachine’s ‘Safe Haven’ al terecht kwam op de verzamelbox ‘Songs we shouldn’t forget’ van haar en Leo Blokhuis.
****