‘Move on’, het tweede album van Renske Taminiau, verscheen al in 2012. Daarna bleef het stil, al bracht ze hetzelfde album een jaar laten nog een keer uit met enkele extra nummers.
De zangeres-songschrijver vult die lange leegte nu met twaalf nieuwe songs, die paradoxaal genoeg tegelijkertijd even veel overeenkomsten vertonen met die op haar voorganger als verschillen.
Gebleven zijn Taminiaus hese, melancholieke stem en de grote rol van de door jazz geïnspireerde saxofoon en basklarinet van Floris van der Vlugt als solo-instrument. Nieuw zijn de vervormde drums van Jasper Goedman en de deze keer prominent naar voren gemixte bas van oudgediende Lucas Dols.
Bovendien bespeelt Taminiau een dulcitone, een negentiende-eeuws orgeltje dat oorspronkelijk werd aangedreven door een trapnaaimachine. Het instrument geeft haar songs een onheilspellende sfeer, terwijl de gitaren en pedal steel van Gijs Batelaan rootsy klinken.
Taminiau zingt even verdrietig als verlangend, want de jaren zijn niet ongemerkt aan haar voorbij gegaan: alle songs hebben op een of andere manier de albumtitel als thema, al is het verband de ene keer directer dan de andere. Bij ieder nummer maakte ze bovendien een korte film, waarmee ze al toerde langs de Nederlandse filmhuizen. Voor het titelnummer gebruikte ze daarvoor beelden die de Nederlandse astronaut Wubbo Ockels vanuit de ruimte van de aarde maakte.
Vanuit verschillende soorten verlies bezingt Taminiau op een persoonlijke, ingetogen manier haar verlangen naar wat daaruit voorkomt en zo blijkt zij ondanks haar weemoedige songs een eigenzinnige optimiste.
****
De recensie van ‘Move on’ vind je in de categorie Recensies singer-songwriter.