In de VS verschijnen veel juichende recensies over Ani DiFranco’s memoires ‘No walls and the recucrring dream’.
Natuurlijk zoeken wij ook een excuus om dat boek aan Sint-Nicolaas te vragen en we spellen ze dan ook minutieus, ook doordat dat soort bekentenislectuur nog weleens tegenvalt.
We kennen DiFranco als een indrukwekkende songwriter, die zichzelf door de jaren heen in haar teksten zonder reserves binnenstebuiten heeft gekeerd en weten dus dat ze in weinig woorden veel kan zeggen.
Of dat ook geldt voor haar 320 pagina’s tellende boek?
Dit fragment geeft daarvoor misschien een aanwijzing:
Eerdere berichten over Ani DiFranco en over haar ‘No walls and the recurring dream’ vind je in de categorie Nieuws.