bedachtzame betrokkenheid.
Op hun achtste album zetten zanger-gitarist Tom Mank en celliste Sera Smolen negen songs die muzikaal en tekstueel direct verbonden zijn met de songs op voorgangers als ‘Unlock the sky’, ‘Swimming in the dark’ en ‘Paper kisses’.
Het duo nodigde opnieuw muzikanten als percussionist Manuel Quintana, gitarist Rich DePaolo, zangeressen Kimbley Claeys en Ellen Shae plus mondharmonicaspeler Gait Klein Kromhof uit voor accenten in Mank’s melodieus rijke, folky songs, die door Smolen’s bepalende begeleiding én solo’s ook jazzy en klassieke invloeden hebben.
Terwijl de Belgische Claeys en de Zeeuwse Shae aanvullen, creëren Quintana, DePaolo en de Zeeuw Klein Kromhof welkome extra contrasten.
Ook Mank’s ingehouden gezongen teksten hebben die, hoewel ze beginnen vanuit anekdotes. Zo betwijfelt hij in ‘1966’ na weemoedige herinneringen op het laatste moment de conclusies van de commissie Warren over de moordaanslag op president John F. Kennedy, terwijl DePaolo scherp soleert.
Hoe bepalend zijn dood voor Mank was, blijkt ook in het stemmige ‘Our November day’, waarin hij die laatste doodnormale dag voor de aanslag bezingt.
In drie van de andere songs blijkt nogmaals Mank’s fascinatie voor de soldaten in oorlogen die zij niet hebben veroorzaakt noch gewild: hij bezingt de Slag bij Bannockburn in 1314 tussen de Schotten en de Engelsen net zo levendig als het koortsig feestende Parijs na de Eerste Wereldoorlog of de Nederlanders die vonden dat ze Engelse piloten wel moesten helpen vluchten in de Tweede Wereldoorlog in een samen met Shae geschreven tekst.
Mank en Smolen hebben met hun poëtische songs in Europa terecht een publiek gevonden. Nu moet de VS zich nog laten veroveren.
***1/2