rommelende vulkaan
De naam Eysir doet misschien denken aan verlaten Scandinavische landschappen, maar jonge hond Robert Siroen en veteraan Hartog Eysman kwamen elkaar desondanks tegen op ArtEZ, het Arnhemse conservatorium.
De sinds zijn twaalfde aan gitaarspelen verslaafde Siroen en de al bijna dertig jaar zang ademende docent Eysman combineerden hun achternamen vervolgens democratisch voor hun zes nummers tellende debuutalbum.
Daarop kiezen ze onvoorwaardelijk voor verstilling: Siroen speelt onvoorspelbare, zoekende melodieën en Eysman zingt daar hoog en weemoedig overheen. Dat levert songs op die als vanzelf hun weg vinden en die contemplatief en spannend tegelijk zijn. Daarbij zijn Siroens akoestische of elektrische gitaar en Eysmans zang net zo belangrijk voor het even ingetogen als intense resultaat.
Van op internet genoemde invloeden als de pas overleden Bill Withers of gitaargod Jimi Hendrix is niet direct iets te merken, of het moet de emotionaliteit zijn van de eerste in diens kale songs en de nonchalante instrumentbeheersing van de tweede.
Van een buiging naar het publiek door een makkelijk bedje van strijkers of door lege gitaarcapriolen is echter nergens sprake. Dit is bijna fluisterend gemaakte muziek die in al haar eenvoud hard aankomt: juist door het minimale karakter ervan telt elke klank des te meer.
Deze zes songs zijn zo een mooi, maar ook wat onevenwichtig voorgerecht: in een instrumental van zo’n veertig seconden en in een van bijna vier minuten laat Siroen weliswaar ook horen dat hij een evocatief gitarist is, maar ontbreekt helaas Eysmans zang.
Deze ep maakt echter veel volledige albums overbodig en is hopelijk een aankondiging van wat nog komen gaat.
***1/2