Wie Dr. John’s nieuwe cd Tribal hoort, moet de pet diep voor Mac Rebennack afnemen.
Opnieuw bewijst hij namelijk in 16 nummers zijn veelzijdige klasse,waarin naast rhythm ‘n’ blues ook vooral funk en enkele keren Zuid-Amerikaanse muziek een hoofdrol spelen.
De échte hoofdrollen zijn echter weggelegd voor de leden van dr. John’s vaste Lower 9-11: drummer Herman Ernest III, bassist David Barard, gitarist John Fohl en nieuwkomer Kenneth ‘Afro’ Williams, maar vooral voor Dr. John zelf. Hij speelt swingend én lui orgel en piano en zingt fel, melodieus en vrij fraserend over liefdesverdriet, Louisiana, rijkdom en armoede en mesnelijke broederschap.
Opnieuw bewijst hij dat hij misschien sinds Goin’ Back to New Orleans (1992), maar zeker sinds Anutha Zone (1998) bezig is aan misschien wel zijn beste periode, hoewel critici daarvoor vaak wat gemakzuchtig teruggrijpen op In The Right Place uit (1973).
Dat is in feite niet minder dan een wonder, want de man leefde vanaf de tweede helft van de jaren vijftig zeker dertig jaar een niet te beschrijven leven vol risico’s. Dat hij die overwon (of: werd getemd door zijn huidige vrouw, Cat Yellen), is eigenlijk ongelooflijk.
Voor wie wil weten hoe een leven van een verslaafde muzikant er in de jaren vijftig, zestig en daarna in New Orleans en Los Angeles uitzag, is Dr. John’s autobiografie Under A Hoodoo Moon dan ook verplichte kost. Zelfs als de helft daarvan overdreven is, blijft er nog een bijna mythisch verhaal over: over de rassenscheiding in Louisiana tot op het podium, het racisme op het platteland, de letterlijk dag en nacht durende optredens, de voortdurende jacht op drugs, diefstallen, bedrog etc.
Door het lezen van dit boek kan je bewondering voor deze minstens drie maal herboren muzikant alleen maar toenemen, zelfs als je Tribal dan nog niet hebt gehoord.
Een recensie van Under A Hoodoo Moon vind je via deze link:
Een link naar voorproefjes van alle nummers van Tribal vind je elders op deze site.