“Kippenvel – Live!’ veranderd in kippenhok?
Geïnspireerd optreden Krista Detor bij RTV Katwijk
Dinsdagavond 6 november j.l. leek het eerste uur van rootsprogramma “Kippenvel” voor een leek misschien nog het meest op kippenhok in afwachting van een vos. Dit ‘andere’ popprogramma stuitert traditiegetrouw elke week twee uur lang al alle kanten op. Deze keer heerste er echter een milde vorm van chaos in dat eerste uur. De reden? De verwachte komst van de Amerikaanse singer-songwriter Krista Detor en haar gitarist/producer David Weber in radiostudio 1 van RTV Katwijk.
Er waren enkele voorbereidende uren achter de computer aan voorafgegaan, maar vanaf acht uur werden dan toch échte snoeren uitgerold, zangmicrofoons aangesloten en geluidsniveaus bepaald. Live-mixer Aart Rietveld stelde de apparatuur voor de set al zoveel mogelijk vooraf op, geholpen door vaste technicus Gerhard Kraaijenoord en (op zijn manier dan) door presentator Ruud Heijjer.
Dat Frank Wassink in zijn Katwijkse Toptien ook voor de luisteraars hoorbaar last had van dit afregelen, duidde op iets bijzonders. Door de Kippenvelploeg werd dan ook met spanning uitgekeken naar de komst van Detor en Weber voor een geïmproviseerd optreden, het eerste live-optreden in “Kippenvel” bovendien. Op haar cd’s Cover Their Eyes en Mudshow laat Detor zich immers kennen als een getalenteerd singer-songwriter met een weemoedige inslag.
Het eerste uur verliep nog vrij normaal met een mix van oude en nieuwe cd-tracks, al was Ruud Heijjer een minuut of tien bij de microfoon weg. Hij stond de gasten op straat hartelijk te verwelkomen en hielp instrumenten sjouwen, zodat Gerhard Kraaijenoord en Frank Wassink de presentatie tijdelijk overnamen.
Toen Detor en Weber na een laatste soundcheck dat eerste uur “Kippenvel” vlak voor tienen instrumentaal afsloten, grijnsden Rietveld, Kraaijenoord en Heijjer om het hardst: de rust keerde weer, want het moment was daar.
Na het nieuws stond het tweede uur dan ook helemaal in het teken van Detor’s melancholieke songs. Zij zong en speelde daarbij ingetogen elektrische piano, terwijl Weber haar subtiel ondersteunde op gitaar en tweede stem zong.
Wie geluisterd heeft, weet het: de twee doken moeiteloos de gespeelde songs in. De verstilde opener Robert Johnson Has Left Mississippi was nog maar de voorbode van wat komen ging. Het moet ook op de kabel of via internet te horen zijn geweest dat Rietveld, Kraaijenoord en Heijjer tijdens die songs de adem inhielden. Ook Marlena In A Movie, Steal Me A Car, How Will I Know, Icarus en Anemic Moon klonken in deze vorm namelijk áf.
Detor legde immers op toetsen een bepalende, herfstige basis en zong met gesloten ogen, misschien meer voor zichzelf dan voor wie luisteren wilde. Weber kroop daar met gitaar én stem tegenaan, maar zorgde zo juist voor een sfeervolle tweede laag. Detor’s weemoedige teksten en Rietvelds techniek deden de rest.
Tussendoor draaiden Kraaijenoord en Heijjer wat de favorieten van het tweetal als Tom Waits en Paul Simon. Ook daardoor restte maar weinig tijd voor vragen. Dat Detor haar songs vaak in de auto schrijft, terwijl Weber haar en zichzelf in stilte urenlang naar optredens rijdt of daarna juist weer naar huis, was een even veelzeggend detail als het feit dat dat tengere, hooguit zeventig kilo lichte mannetje nog jaren vanger is geweest in een trapezeact.
In Detor’s songs zweefden de twee tot tegen het eind van “Kippenvel” met de luisteraars de nacht in en na elf uur deden ze dat ook letterlijk, de snoeren en microfoons in de studio in de knoop achterlatend. Het moment was helaas voorbij, maar het was ook een prachtig begin van wat een traditie moet worden.