superbe folk-blues.
Singer-songwriter Louise Taylor’s zesde plaat verscheen na een lange pauze, want haar eerste vijf cd’s verschenen tussen 1992 en 2003.
Of de crisis in de platenbranche dat veroorzaakte, is onduidelijk. Een artistieke crisis kan het haast niet zijn, want Taylor speelt en zingt elf songs waarin ze singer-songwriter, folk, blues en jazz soepel mengt.
Ze nam zang en haar semi-akoestische Duesenberg-gitaar live op in producer Peter Gallway’s woonkamer en daarna speelde drummer Jerry Marotta acht van de elf tracks in.
Die spaarzame instrumentatie leidt tot een rijk geheel. Taylor speelt en zingt meeslepend, zowel Bonnie Raitt als Joni Mitchell in herinnering roepend. Marotta slaat daarbij niet de maat, maar speelt partijen waarin hij haar antwoordt geeft. Zo ondersteunt hij Taylor’s songs niet alleen, maar vult hij de intrigerende melodieën aan, waarin haar doorleefde teksten centraal staan. Wie Taylor hoort, is voor haar gewonnen.
****
Ruud Heijjer
Deze recensie werd gepubliceerd in Heaven no. 80, september-oktober 2012/no. 5