Levenslustige eigen wijs.
Na de lancering van hun eigen label bracht Little Feat behalve Fred Tackett’s solo-cd slechts vier dubbele live-cd’s uit. De qua repertoire en uitvoering al te gemakzuchtige laatste zaaide twijfel over hun nieuwe studio-cd. De band was immers al vrijwel drie jaar op tournee, onderwijl het live jammen herontdekkend.
Verrassend genoeg combineert de groep in elf zelfgeschreven, 71 minuten durende nummers harmonieus dwarse grooves met geïnspireerde, natuurlijk vloeiende medium-tempo songs en ballads. Het zevental verbreedt de toch al niet geringe horizon in een ambitieus, met Stephen Bruton gecomponeerd Texmex-nummer en in het geslaagde, op reggae (!) en jazz gebaseerde I’d Be Lying. Ook elders mixt de Feat traditiegetrouw uiteenlopende stijlen. Stomp, kolkende southern jazz, wordt voortgejaagd door Hayward’s gedreven drums, Clayton’s organische percussie en Gradney’s stuwende bas en I Do What The Telephone….. is een harde, afgemeten funkende blues riff. Ondanks enkele typische jaren-zeventigtitels blijkt de band, nu tien jaar in deze bezetting spelend, met haar hechte samenspel tijdloos én uitgelaten.
Dit wordt benadrukt door een transparanter, vaak semi-akoestisch groepsgeluid. Paynes voorheen soms al te uitbundige keyboard-erupties zijn teruggebracht tot een springerige piano of een meestal ondersteunend orgel. Met felle gitaren van Tackett en Barrère, gretige lead-zang van Payne, Barrère, Murphy en eenmaal van de goedbedoelende Tackett speelt Little Feat vitaal én stijlvol haar rootsy genres. De zeven hebben er hoorbaar plezier in. Hopelijk zijn zij niet de enigen.
****
Geplaatst in Heaven no. 28, januari-februari 2004/no. 1