Joni Mitchell treedt sinds haar hersenbloeding in 2015 niet vaak meer in de openbaarheid, al duikt zo van tijd tot tijd ergens onverwacht op.
Deze keer was ze een van de eregasten bij de jaarlijkse onderscheidingen die het Kennedy Center uitdeelt aan Amerikanen die op een of andere manier een onmisbare bijdrage hebben geleverd aan de Amerikaanse cultuur.
Mitchell heeft dat zeker, al lagen haar hoogtijdagen in de jaren zestig en zeventig, toen zij met haar zichzelf niet ontziende autobiografische teksten en steeds avontuurlijk muziek het genre singer-songwriter herdefinieerde.
Ter gelegenheid van die uitreiking, overigens in de aanwezigheid van president Joe Biden, sprak Mitchell de aanwezigen toe in een dankwoord.
Daarin sprak ze ook over die hersenbloeding en de beperkingen die daaruit voortvloeiden: zo kon ze nadien noch lopen, noch praten.
Ze zei onder meer dat ze de polio uit haar vroege jeugd altijd heeft beschouwd als ‘een oefening voor de rest van haar leven’.
Ze moest immers al een aantal keren moeilijkheden overwinnen, ‘and this last one was a real whopper. But, you know, I’m hobbling along but I’m doing all right!’
De nog altijd wars van conventies zijnde Mitchell eindigde haar speech relativerend: ze vond de onderscheiding ‘a fantastic honour … enjoy yourselves, I’m gonna go back and sit down!’
Eerdere berichten over Joni Mitchell vind je in de categorie Nieuws.