Howlin Chicken Records HCR012
inslaande bliksemflits
Op haar solodebuut zette Nienke Dingemans zes eigen songs. Als zangeres van de groep Mindblow is ze duidelijk beïnvloed door de blues, maar op deze ep zijn ook sterke invloeden te horen van singer-songwriters en New Orleans-jazz.
Toch vertonen vijf van de nummers een duidelijke samenhang door haar indrukwekkende stem in de met veel ruimte opgeroepen sfeer. Dingemans heeft een volle, diepe stem en haalt bovendien hard en lang uit. Dat geeft haar zang een onheilspellende, metalige lading: ze heeft een uitzonderlijk doorleefd geluid voor een zeventienjarige.
Producers Joost Verbraak en Jan van Bijnen creëerden
een rootsy, spookachtige stemming om haar heen door de drums en blaasinstrumenten van de eerste en de snaren en toetsen van de tweede. Ook Dingemans speelde overigens elektrische gitaar en piano.
Verder deden saxofonist Arend Bouwmeester en bassisten Reyer Zwart, Joris en Sanne Verbogt incidenteel mee. Dat geeft de songs behalve een mysterieuze uitstraling ook een stevig pulserende basis.
Dingemans timet en fraseert overigens vrij. De maat is wel haar uitganspunt, maar belemmert haar niet en ze is dus niet de ‘caged bird’ die ze in het openingsnummer bezingt. In andere teksten verwijst ze onder anderen naar Ma Rainey én Shakespeare.
‘Heartache Train’ heeft met zijn hoemparitme en overheersende steelgitaar als enige traditionele countryinvloeden, maar blazers en losse koortjes redden dat nummer uiteindelijk ook, al ontbreekt alleen daarin de geest van Chris Whitley’s debuut ‘Living with the Law’. Tijdens de andere songs zat hij echter vast opgevouwen in een donker hoekje van de studio, tevreden aan zijn sigaret trekkend: het oplichten van de punt ervan is vaak bijna hoorbaar.
****