ANTI 7859 2
tijdloos
Toen Mavis Staples en Levon Helm elkaar in juni 2011 ontmoetten in de studio van de laatste in Woodstock kenden zij elkaar al zo’n 45 jaar, maar behalve tijdens de afscheidsconcerten van The Band in 1976 namen zij nooit samen op.
Dit album maakt dat meer dan goed, want Staples en Helm leidden hun respectievelijke bands door twaalf songs in een mengsel van traditionals en songs van onder anderen Buddy en Julie Miller, Staples’ vader Pops, Bob Dylan en Larry Campbell, de gitarist van Helm.
In de liner notes staat niets welke band Staples per song begeleidt. Alleen drummers zullen misschien verschillen constateren tussen Helm en Stephen Hodges, Staples’ drummer. Wat iederéén hoort is een
even enthousiaste als los spelende band met hoofdrollen voor tenorsaxofonist Jay Collins, baritonsaxofonist Erik Lawrence en trompettist Steven Bernstein. Zij geestdriftig en jubelend een extra dimensie aan de toch al stomende mix van rhythm ’n blues, soul en gospel.
Ook de zang van Staples’ Vicki Randle, Yvonne Staples en Donny Gerrard en Helm’s Teresa Williams en dochter Amy Helm voegt veel toe. Zij zwepen Mavis Staples op: zij zingt met haar kenmerkende schorre, expressieve stem uitbundig en bezield. Haar stem is krachtig en genuanceerd tegelijk, terwijl ze vrij timet. Zo zingt ze vanaf Curtis Mayfield’s tekstueel aangepaste opener ‘This Is My Country’ superieur over haar ongebroken geloof in God én in een rechtvaardiger Amerika.
Songs als het a-capella gezongen ‘Farther Along’, ‘This May Be The Last Time’ en ‘When I Go Away’ krijgen door het in de jaren na deze opnamen overlijden van Yvonne Staples, Gerrard en Levon Helm een extra lading. Dat geldt ook voor Robbie Robertson’s afsluitende ‘The Weight’, dat The Band en de Staple Singers ook zongen op ‘The Last Waltz’. Daarin zingt Levon met Staples mee, zijn stem duidelijk aangetast door de eerder geconstateerde keelkanker, maar desondanks goed herkenbaar.
Het hele album ademt zo liefde voor muziek en is daarmee een rootsmonument van de eerste orde.
****