Het nieuws overviel me vanmorgen vroeg, zoals vermoedelijk velen in Nederland, want De Dijk was en is populair.
Er valt ook geen speld te krijgen tussen het prachtige afscheidsinterview dat Huub van der Lubbe aan Sander Donkers gunde in ‘de Volkskrant’: de tinnitus, de herhaling tijdens de optredens van de vele tournees ook, de drang nog iets écht anders te willen doen en de hoop dat hij zichzelf nog een keer kan verrassen, het verval voor willen zijn, zijn allemaal begrijpelijke redenen om ermee te stoppen.
Maar toch: het zijn niet de grote successen van vroeger waarom ik ontdaan ben over het uiteengaan van De Dijk, songs dus als ‘Mag het licht uit’, ‘Bloedend hart’ en ‘Als ze er niet is’, die ze elke tournee weer speelden en die even uitbundig als uit de maat werden meegezongen door het uitzinnige publiek. Dat zou namelijk op zich al een goede reden zijn om een band onmiddellijk op te doeken…
De Dijk was er echter ook een voorbeeld van hoe een hechte groep muzikaal kan groeien door de jaren heen, zichzelf stap voor stap gretig vernieuwend door te kijken naar hun inspiratiebronnen én door met ze te spelen.
Bij De Dijk gaf soulzanger-de-luxe, theatraal performer en hogepriester in zijn eigen wereld Solomon Burke de groep een forse zet met ‘Hold On Tight’ (2010), waarop hij hun songs in Engelse vertalingen zong, terwijl zij hem begeleidden en Huub van der Lubbe zichzelf liefdevol op een zijspoor zette.
Daarna kwamen de studioalbums ‘Scherp de zeis’ (2011), ‘Allemansplein’ (2014) en ‘Nu of nou’(2019) uit, albums waarop de band messcherp speelde, scherper en geïnspireerder dan ooit, en Huub van der Lubbes teksten nog meer de kern raakten: hij was daarin geëngageerd en persoonlijk en schopte de fans vaak een geweten, als zij daar tenminste oor naar hadden.
Ze stootte erop door naar een hoger niveau dan daarvoor.
Ons een geweten schoppen deed ‘de melkman met de blues’ natuurlijk al heel lang, maar die kant werd vaak overschaduwd door de succesnummers: De Dijk is echter in de eerste plaats een groep die in teksten over idealisme en solidariteit het persoonlijke en het politieke verenigde, zij het niet zo heel uitgesproken. Dat blijkt ook uit een opmerking over de discussie die ontstond over hun deelname aan ‘Vrienden van Amstel live’, dat in een zuipfestijn ontaarde, op tv bewierookte muziekvehikel voor voornamelijk zelfgenoegzame tweederangs artiesten en het nooit meewerken aan commercials.
Huub van der Lubbe eert in het vraaggesprek terecht zijn bandleden, die met zijn teksten aan de slag gingen en liever wilden doorgaan, en legt op bewonderenswaardige manier gedetailleerd en liefdevol verantwoording af aan het Nederlandse publiek.
De Dijk treedt nog tot en met eind december op tijdens hun afscheidstournee en sluit die af met de traditionele concerten in Paradiso, verdomme.
Daar zullen ze waarschijnlijk niet eens boven het gejuich van hun fans uitkomen, al zal daar misschien ook ergens in een hoekje geweeklaag te horen zijn: