intieme introspectie.
Op de opvolger van het goed ontvangen ‘Little Thunderstorms’ (2021) zette zanger-gitarist KB Bayley tien songs: zes daarvan schreef hij zelf en vier zijn nummers van zijn favoriete songschrijvers: Jean Richie’s ‘The L&N Don’t Stop Here Anymore’, bekend van Johnny Cash, Tom Waits’ ‘Johnsburg, Illinois’, Kelly Joe Phelps’ ‘The Black Crow Keeps On Flying’ en Jason Isbell’s ‘Maybe It’s Time’, in de speelfilm ‘A Star Is Born’ gezongen door Lady Gaga.
Hij nam ze solo op, zichzelf begeleidend op zijn Weisenborn en een keer op omfloerste toetsen. In slechts twee songs is er nog een ander te horen: in ‘Driftwood Avenue’ en ‘Year Zero’ soleert harmonicaspeler Gavin Thomas om Bayley’s stem en zangerige lap steel heen.
Bayley
sluit in zijn eigen songs aan op zijn vorige album én zijn als Keith Bayley uitgebrachte debuut ‘Rivers and Rain’ (2020). Ook deze keer is de sfeer melancholiek door teksten over verlies en verlangen in een geluid dat wordt gekenmerkt door zijn gitaar en zijn spijtige stem.
Drie van de vier covers passen daar naadloos in, maar hij volgt in ‘Johnsburg Illinois’ te precies de melodie. Die is niet geschreven met de gitaar als uitgangspunt: Waits’ enorme schaduw hangt daardoor te duidelijk over Bayley’s versie heen.
Hoewel hij een Engelsman is, maakte Bayley ook door die keuze opnieuw een door en door Amerikaanse rootsplaat, waarin hij een rechte lijn trekt van het invloedrijke folkicoon Richie via eigentijdse folkies als de eerder dit jaar overleden bluesy folkie Phelps en vaandeldrager Isbell naar zijn eigen songs. Zo eert hij de traditie en maakt die tot de zijne.
****