ZIP250
zachte schreeuw
De veelzijdige gitarist-zanger Wouter Planteijdt nam de dertien songs voor zijn nieuwe album opnieuw op met de veelzijdige ritmetandem van voorganger ‘Bullhorn’. Deze keer spelen echter behalve drummer Mischa Porte en bassist Gerco Aerts op zes songs ook trombonist Bert Boeren en tenorsaxofonist Jan Kooper mee, terwijl percussionist Rudi de Graaf eveneens op de helft van de songs te horen is.
Dat levert een muzikaal uitbundiger geluid op dan op dat vorige album, ook door
de banjo, dobro en pedal steel van JB Meijers, Kim Sneltens mondharmonica, Leo Bouwmeesters vleugel én de incidentele achtergrondzang van Monique Klemann en Jeroen den Hengst.
Alle bijdragen dienen echter de songs, want Planteijdt bewaart de sfeer. Muzikaal ademen zijn songs een losse groove, waarin behalve roots ook regelmatig jazzinvloeden doorklinken. Alleen het met hoorbaar plezier gespeelde, jachtige countrywijsje ‘Baby It’s You’ wijkt daar vanaf.
Tekstueel combineert Planteijdt jeugdherinneringen aan de oudere broer die hem liet kennismaken met Sonny Terry en Brownie McGee, Steve Winwood’s zang in de Spencer Davis Group en Jimi Hendrix met songs waarin hij reflecteert op de gekte in de wereld, tedere ballads en een enkele humoristische anekdote.
Bovendien nam hij interessante versies op van Lucinda Williams’ vroege ‘I Lost It’ en Bob Dylan’s late ‘Love Sick’. Ook die nummers maken duidelijk dat Planteijdt muzikaal overtuigend zijn eigen koers blijft varen.
****
Deze recensie schreef ik voor muziekmagazine Heaven no. 138, mei-juni 2022.