Anita Pointer, een van de vier Pointer Sisters, is op zaterdag 31 december jl. overleden. Ze was 74 jaar oud.
Ze stierf in de aanwezigheid van familieleden, maar een doodsoorzaak werd niet gegeven.
Anita, Ruth, Bonnie en June Pointer waren de dochters van een dominee en zongen al vroeg in zijn kerk in Oakland, Californië.
Zij mochten niet naar ‘wereldse’ muziek luisteren, maar deden dat toch.
Bonnie en June probeerden het als duo en waren later met Anita achtergrondzangeressen bij bijvoorbeeld Boz Scaggs.
Singles in 1971 en 1972 flopten en pas nadat Ruth ook lid was geworden maakten de vier een eerste lp.
Op dat naamloze eerste album stond Allen Tousaint;s ‘Yes We Can Can’, de hit die hun doorbraak betekende.
Latere hits waren ‘I’m So Excited’, ‘Slow Hand’, ‘Neutron Dance’ en ‘Jump (For My Love)’. In totaal hadden de zusters dertien nummers die in de Amerikaanse top twintig stonden tussen 1973 en 1985.
De groep kreeg een ster op de Hollywood Walk of Fame in 1994 won drie Grammy Awards.
Bonnie Pointer verliet overigens de groep al in 1977 om een solocarrière te beginnen, al lukte dat nooit helemaal.
De Pointer Sisters bleven albums opnemen tot 1993 in verschillende samenstellingen.
June Pointer overleed al in 2006 aan de gevolgen van kanker op 52-jarige leeftijd en Bonnie Pointer overleed in 2020 aan een hartaanval. Zij was 69.
De necrologie van Bonnie Pointer vind je uiteraard in de categorie Dossier Ook al dood…