Songsense Music
Long May You Run.
Ad Vanderveen heeft de gewoonte zo snel achter elkaar albums uit te brengen, dat je geneigd bent te vergeten hoe bijzonder dat is: sinds 2008(!) brengt hij niet alleen jaarlijks een of twee albums met nieuwe songs uit, elke keer opnieuw klinkt hij daarin geïnspireerd en diept hij het genre dat hij tot het zijne heeft gemaakt dieper uit.
Dat geldt in het bijzonder voor de tien nummers die hij in twee verschillende versies op dit dubbelalbum zette: op ‘Church’ staan ze in semi-akoestische uitvoeringen, op ‘Pub’ in elektrische. Die twee instituten verbindt Vanderveen naar eigen zeggen op dit album, doordat het eerste een middelpunt in een dorp of stad was en het tweede dat nog steeds is.
Dat in de semi-akoestische versie van bijvoorbeeld ‘Heart of Every Town’, ‘Horizon Line’ en ‘Never Growing Old’ dan onder meer een kerkorgel te horen is, hoeft niet te verbazen, ook doordat Vanderveens moeder dat bespeelde.
Toch wordt die song net als de andere negen eerder bepaald door zijn wat nasale, melancholieke zang en zijn evocatieve, meanderende sologitaar, kenmerken die hij gemeen heeft met een van zijn helden, Neil Young.
Vanderveen blijkt echter in tegenstelling tot de steeds rafeliger wordende Young opnieuw een songsmid van de eerste orde:
hij combineert zijn gevoel met effectieve, afgeronde nummers en buit zo de karakteristieken van dit genre optimaal uit. De O’Neils begeleiden hem sfeervol en effectief, want drummer Roel Overduin, bassist Timon van Heerdt, pedal steel- en banjospeler Jan Erik Hoeve en achtergrondzangeres Kersten de Ligny laten hem alle ruimte.
In zijn teksten bezingt hij hoe hij niet tot een bepaald geloof hoort, maar wel een religieus mens is. Hij doet dat intiem en integer, alsof hij voor zich uit fluistert in de biechtstoel .
‘Unremembered Dream’, het slotnummer van ‘Church’ is het openingsnummer van ‘Pub’ en heeft qua stemming veel gemeen met Neil Young’s album ‘Comes a Time’, maar vanaf het erop volgende titelnummer is de sfeer die de O’Neils creëren eerder die van ‘Zuma’ of ‘Colorado’: rake drumklappen, een pompende bas en overstuurde solo’s. Dat vier songs langer duren dan vijf minuten, twee meer dan acht en een langer dan tien, past in dat beeld.
Ook in die nummers heerst Vanderveens introspectieve, soms bijna brekende zang, vaak gesecondeerd door die van De Ligny, terwijl de solo’s die hij over die van Hoeve heen speelt het mysterie eerder zoekend omcirkelen dan het analyseren. De zwaar groovende versies van ‘Die While Living’, ‘Homesweet’ , ‘This Is Not A Song’ en ‘Child Again’ zijn daarvan perfecte voorbeelden.
In dat laatste, meer dan tien minuten durende epos bezingt Vanderveen dat hij altijd maar door wil gaan met spelen, zoals een kind dat doet. Met zulke songs en intenties verdient hij ook dergelijke fans, en veel ook.
*****
Eerdere berichten over Ad Vanderveen vind je in de categorieën Concerttips en Rootsmuziek op radio, tv en het internet.
Recensies van zijn ‘Days of the Greats’ en ‘Candle to You’ vind je in de categorie Recensies roots.