Jullian Records JR-32CD
sterk isolement.
De in Engeland geboren, maar in de VS opgegroeide singer-songwriter Ben de la Cour zette tien songs op zijn vijfde album. Hij haalde met moeite country noir-icoon Jim White over om die produceren, want diens debuut ‘(The Mysterious Tale of How I Shouted) Wrong-Eyed Jesus’ hielp De la Cour ooit door een moeilijke periode.
White speelde ook banjo, percussie en toetsen en zong, maar zijn kenmerkende geluid is alleen duidelijk hoorbaar in opener ‘Appelachian Book of the Dead’ en ‘Birdcage’ met zijn hoekige, van veel diepte voorziene ritme, de klaaglijke koortjes en De la Cour’s vervormde stem.
In de andere songs stelde White zich dienend op en staat
De la Cour’s getokkelde akoestische gitaar centraal: om die melodieuze akkoorden heen bouwden de twee even bedachtzame als emotionele instrumentaties op. Die worden verder afwisselend bepaald door Andrea DeMarcus’ gestreken bas, Billy Contreras’ viool en Josh Klein’s trompet.
Tegen die melancholieke muziek zingt De la Cour vooral over mensen die langzaam op dood spoor raakten en die ook vaak niet meer geloven in een uitweg. In het door hem samen met ‘American Siren’ Emily Scott Robinson geschreven titelnummer bezingt hij bovendien de lusten en de lasten van een niet zelfgekozen sociaal isolement.
Negen van de songs zijn ballads of mediumtempo-nummers en hoe verschillend die muzikaal ook zijn, ze vormen een logisch geheel door De la Cour’s stem en teksten. Alleen ‘Suicide of a Town’ detoneert, want de duidelijke Bruce Springsteen-referenties in deze door donderende drums en staccato gitaren bepaalde stadionrocker komen (gelukkig) in geen van de andere nummers terug. Als White voor dit nummer een heel andere versie had afgedwongen, had De la Cour een waar meesterwerk afgeleverd.
***1/2