tweeslachtig liefdewerk
Toetsenist Dennis Cavalier en gitarist-bassist Vic Saladino noemden hun duo-album ‘Gentilly Road’: ze groeiden dan ook op in de buurt Gentilly in New Orleans en maakten hun eerste muziek in het op de hoes afgebeelde huis onder de I-10, de verhoogde snelweg die dwars door de stad loopt.
In twaalf samen geschreven nummers roepen ze liefdevol herinneringen op aan die muzikale volwassenwording en aan hun geboortestad: Cavalier woont en speelt in Texas en Saladino in Las Vegas.
De eerste maakte rond 2010 indruk met zijn verstilde, solo opgenomen ‘Blue Orleans’, waarop zijn piano een prominente plaats innam, terwijl hij in zijn verhalende songs zijn geboortestad centraal stelde.
Dat doen hij en Saladino in deze songs ook: ze bezingen hun buurt, Fats Domino, de soulmuziek van toen en het leven voor en na orkaan Katrina.
Ze gebruiken daarvoor een groot aantal muzikale stijlen: funk, rhythm ‘n’ blues, zydeco en door rock beïnvloede nummers. De twee zijn vaardige en veelzijdige componisten en muzikanten,
maar hun partijen vloeien niet altijd samen tot een geheel: als Saladino soleert, speelt hij niet puntig en kort, maar trekt hij de muziek enthousiast richting rock, terwijl de instrumentale afsluiter ‘The Train Song’ klassieke jazzrock is.
Cavalier en Saladino inviteerden ook maar een enkele keer andere muzikanten: zo is in slechts twee songs drummer Mike Kennedy te horen en gebruiken ze in de andere een drummachine. Die is helaas blikkerig en niet erg subtiel geprogrammeerd, zodat de syncopische ritmes van New Orleans alleen te horen zijn in ‘Red Beans and Rice’. De pianopartij daarvan is bovendien een knipoog naar Professor Longhair’s ‘Tipitina’, de mythische pianist die Cavalier ook op ‘Blue Orleans’ eer bewees.
Dat bas en drummachine in ‘Making Groceries’, ‘She Couldn’t Even’ en ‘When The Hurricane Came’ niet in de maat spelen, doet wonderlijk aan. Het versterkt het idee dat dit een verzameling met liefde gemaakte demo’s is die nog verfijnd hadden moeten worden.
***