uitzonderlijke klasse
Singer-songwriter Edie Carey zette op haar zesde soloalbum in 2022 twaalf songs die ze schreef met als thema het onverwacht wegtrekken van de sluier van alledag door ingrijpende gebeurtenissen.
Het titelnummer opent het album symbolisch: ze zingt hoe haar vader haar als klein kind naar bed bracht, hoe haar eigen kind haar steeds minder nodig heeft, hoe een auto-ongeluk haar leven letterlijk en figuurlijk op zijn kop zette en hoe de Amerikaanse samenleving verdeelder is dan ooit, maar:
‘no matter how we wish it/we cannot go back now’. Dat doet ze met omfloerste en wat nasale stem, die spijt koppelt aan koppige weemoed.
De akoestische gitaar en soms piano spelende Carey wordt ook in die song begeleid door drummer Aaron Anderson, bassist Stuart Maxfield, die dubbelt op baritongitaar, gitarist Paul Jacobsen, pianist John Standish en toetsenist-producer Scott Wiley. Ondanks die grote groep begeleiders overheerst de ruimte, zodat Carey’s emoties in het middelpunt staan.
In haar melodieuze folkrock zijn ballads met mooi afgeronde, gelaagde melodieën in de meerderheid. Daarin staan haar teksten centraal, net als in drie songs die effectief rocken: ze bezingt een van haar vervreemde geliefde, iemand die door verdriet geblokkeerd is en een relatie waaraan ze bittere herinneringen overhield én een vijf jaar oude dochter.
In veel van haar teksten stelt ze het menselijk tekort centraal in anekdotische zinnen. Ze vergroot zo de tragiek door die eerder aan te stippen dan te benoemen. Dat doet ze ook even trefzeker als indringend in twee nummers waarin de liefde wél overwint.
Dat een zo getalenteerde singer-songwriter in het tekstboekje de 516 deelnemers aan haar Kickstarter-campagne bedankt, bewijst dat platenlabels hebben zitten slapen, maar het gaf Carey tegelijk de vrijheid op haar eigen voorwaarden een klassieker op te nemen.
*****