Rootsy 7350050362126
schoonheid gewrongen uit pijn
De Zweedse zanger-gitarist Richard Lindgren is een productief man, want hij bracht in elf jaar veertien studioalbums uit. Dat maakt de lange stilte na ‘Death and Love’(2019) des te opmerkelijker, want die periode duurde zo’n vier jaar.
In die tijd schreef hij niet alleen veel songs, ook formeerde hij een nieuwe begeleidingsband waarin het aantal gitaristen opvalt: dat zijn er veel van zijn negen nieuwe nummers drie of vier en in sommige zelfs vijf, terwijl Lindgren zelf ook akoestische of elektrische gitaar speelt.
Toch resulteert dat niet in ongenuanceerde, dicht gespeelde songs, want opener ‘Big Fat Nothing’ is eerder gebaseerd op het majestueuze, ruimtelijk deinende treurritme van drummer-producer Christoffer Olssen Segerberg en bassist-toetsenist en producer Ale William Sjöström dan op iets anders.
Lindgren buit in die zes minuten durende song met
zijn pessimistische tekst zijn gruizige, introspectieve stem ten volle uit en laat gitaristen Jakim Svensson, Pontus Snibb, Michael Dannevaern Fridh en Rasmus Ehrnborn plus steelgitarist Tim Carlstedt subtiele, stemming verhogende accenten spelen.
Ook in de songs daarna overheerst de melancholie die Lindgren tot zijn handelsmerk heeft gemaakt: op een na zijn het midtempo-nummers of ballads die muzikaal en tekstueel stevig wortelen in een door hem gedroomd Amerika met opnieuw The Band en de vroege Tom Waits (‘Building Rainbows’) als indirecte invloeden. Behalve gitaren bepalen stemmige toetsen de sfeer en in drie songs ook eraan toegevoegde blazers.
‘No More Colors’ is al even Amerikaans met vooral in de refreinen weer de invloed van Bruce Springsteen & the E Street Band. Muzikaal is dat wat optimistischer, maar ook in die tekst is Lindgren de wanhoop nabij op even vanzelfsprekende als superieure manier.
****