Zwarte Vleugels/Sonic Rendezvous
bluesy sjamaan
Sinds Dufhuess in 2001 debuteerde met ‘Piranesi’s Rome’ bouwt hij aan een samenhangend oeuvre van albums die worden bepaald door zijn eigenzinnige kijk op blues en folk. Zijn tien eigen songs op deze nieuwe vormen zijn tiende album, al staan er inclusief twee hidden tracks twaalf op.
Weer nam hij ze solo op in een bunker bij maximaal dertien graden, net zoals die van ‘Murder Call’, zijn vorige. Hij deed dat in mono, zoals hij dat al jaren doet, maar dat doet ook deze keer niets af aan de hevigheid ervan.
Daarbij vallen Duffhues’ vele
soepele melodieën op, net als de verleidelijk vervormde, lange lijnen zoemende sologitaar in opener ‘Enemy’, die scherp contrasteert met de geen enkel uitzicht biedende tekst over een in zichzelf opgesloten man. Ook de volgende nummers stralen grote eenzaamheid uit: die van een boerenknecht en die van een man die vergeefs jaagt op wat hij zich levendig herinnert, maar wat desondanks onherroepelijk voorbij is. Duffhues’ stem voegt daar het nodige aan toe, want hij zingt emotioneel, rauw en getekend.
Zijn expressiviteit komt ook goed uit in songs met meer contrast als een dissonanten spelende sologitaar, pulserende percussie of een verloren lijkende pianosolo.
Ze ondersteunen zijn teksten over achtervolgd worden door heksen, een zanger-gitarist die zijn luisteraars in een club betovert, maar zijn vijanden wurgt met zijn gitaarsnaren en een brief met een vervloeking.
De officiële afsluiter, het overstuurde ‘Burn’, is een apocalyptisch toekomstvisioen, maar tegelijk de opmaat tot een intieme song over een verloren liefde en ‘Wolf Boogiein’, een claustrofobisch swingende, duidelijk door John Lee Hooker geïnspireerde elektrische bluessong. Duffhues verbindt zo zijn tegenpolen alweer knetterend van intensiteit.
****
De recensie van ‘Murder Calls’ vind je ook in de categorieën ‘recensies roots’ en in ‘recensies albums’ 2022.