ondanks alles
Net als haar zuster Beatrice is Vera van der Poel een veterane in de Nederlandse muziek. Samen zongen ze ooit in Mimezine en Beeswamp en ze laten nog altijd de glorieuze tijden van Abba herleven, maar hebben beiden ook een solocarrière.
Vera van der Poel maakte in 2012 al ‘Love and Taboo’ onder de naam Divera, terwijl ze in 2017 onder haar eigen naam ‘Time Versus Time’ uitbracht.
De vijf songs op deze EP zijn muzikaal en tekstueel het vervolg op beide, want zowel de invloeden uit
jazz en singer-songwriter als die uit rock zijn erin te horen, net als introspectie van haar eerste album en de grotere muzikale uitbundigheid van haar tweede.
Ze nam deze nieuwe nummers op met drummer Arthur Leijten, bassist Guus Bakker en gitarist Andreas Suntrop, gerenommeerde muzikanten met wie ze ook samenwerkte op ‘Time Versus Time’. Dat opnemen deden ze live in de studio. Ze dubde alleen extra zangpartijen in: haar tweede stemmen en achtergrondkoortjes zorgen voor meer diepte in de van zich zelf toch al gelaagde songs.
Van der Poels melodieën zijn sterk en zelfverzekerd, of ze nu statig en staccato zijn of melancholiek en modieus. Haar muzikanten en zij verrijken ze met bepalende accenten (Suntrops gitaar in ‘The Strong and the Weak’ en ‘Never Give Up’ en haar eigen, achter haar zang vandaan komende keyboardsolo in ‘Consolation Song’ bijvoorbeeld), terwijl Lijten en Bakker ze intelligent voortstuwen.
In haar teksten zingt ze verleidelijk over verdriet en verraad, maar vooral over hoe we zelfs daaraan vooral troost en hoop kunnen ontlenen. Zo valt er uit haar vijf songs op twee manieren veel te halen.
**** De recensie van ‘Love and Taboo’ vind je in de categorie recensies singer-songwriter.