HCR033
verbreding of verbrokkeling?
Deze tien songs van de jonge bluesy singer-songwriter Nienke Dingemans vormen de opvolger van haar EP ‘Devil on my Shoulder’, haar indrukwekkende debuut-EP door de rootsy intensiteit en haar doordringende, metalen stem.
Opener ‘Hollywood Girl’ sluit daarbij nauw aan met zijn open geluid, net als de andere songs opnieuw geproduceerd door Joost Verbraak en Jan van Bijnen. Geassisteerd door bassist Joris Verbogt bespeelden zij ook de meeste instrumenten: Van Bijnen harmonica, zijn melancholiek tokkelende banjo en zijn zoekende lapsteel en Verbraak drums, percussie en diens trompet die om Dingemans’ introspectieve zang heen zwerft.
De erop volgende nummers zijn eveneens rootsy: galopperende country, een ruimtelijke ballad en rockabilly vormen een uiteenlopend, maar logisch vervolg op haar eerste.
In ‘A Place Called Home’ tapt ze onverwacht uit nog twee andere vaatjes.
Strijkers en piano plus een trompetsolo maken het tot klassieke singer-songwriterpop, terwijl Dingemans’ zang daarmee contrasteert: haar kenmerkende vibrato ontbreekt en ze zingt intiemer en kwetsbaarder dan daarvoor, meer voor zichzelf dan voor wie luistert. In het naar de gelijknamige film verwijzende ‘Thelma & Louise’ verbreedt ze haar palet onverwacht met jachtige, compromisloze rock die goed aansluit bij de tekst en bij vervormde zang die door een megafoon komt, maar muzikaal uit de toon valt bij de andere songs.
In de drie nummers daarna keert Dingemans terug naar ballads met invloeden uit countryrock en pop: zo doet ze tot halverwege ‘Last Train To Brooklyn’ denken aan de jonge Bonnie Raitt in John Prine’s ‘Angel from Montgomery’, totdat ook die song abrupt verandert in zwaar georkestreerde popmuziek.
In haar teksten bezingt Dingemans steeds met bravoure en kracht haar muzikale volwassenwording in een gedroomd Americana, soms onverhuld, soms via metaforen en ze speelt akoestische gitaar, lap steel, elektrische slide, arch top-gitaar en piano.
Het afsluitende ‘Last Train To Brooklyn Reprise’ is instrumentaal, met veel strijkers die regelmatig verwijzen naar Buffalo Springfield’s ‘Expecting to Fly’, maar het voegt niets wezenlijks toe aan dit korte album.
Zo laat Nienke Dingemans nog meer kanten van zichzelf horen, al is haar tweede daardoor ook verbrokkeld.
***1/2
Andere berichten over Nienke Dingemans vind je in de categorie Nieuws.
De recensie van ‘Devil on my Shoulder’ vind je in de categorie Recensies roots.