Op zondag 12 mei is saxofonist David Sanborn overleden aan prostaatkanker. Hij was 79 jaar.
Sanborn was een saxofonist die moeiteloos in verschillende spijlen kon spelen: hij speelde als veertienjarige al met bluesicoon Albert King en was lid van de Paul Butterfield Blues Band toen die in 1969 Woodstock optrad, maar was in de jaren zeventig een van de gezichtsbepalende sessiesaxofonisten bij de popgroten van die tijd en definieerde daarmee dus ook hun geluid.
Hij speelde mee op nummers van een onafzienbare rij beroemdheden: onder anderen Stevie Wonder, Paul Simon, Cat Stevens, Michael Franks, Bruce Springsteen,
Elton John, Chaka Khan, George Benson, James Taylor, Kenny Loggins, Rickie Lee Jones, James Brown, Bonnie Raitt, Steely Dan, Carly Simon en Eagles deden een beroep op hem, terwijl hij in de jaren tachtig op nummers van Aretha Franklin, Billy Joel, Roger Water, David Bowie, Eric Clapton en Mick Jagger te horen was.
Meestal deed hij dat op altsax met een lyrische, emotionele toon die zeker in die jaren onmiddellijk herkenbaar was.
Daarnaast nam hij vanaf 1975 meer dan twintig jazzalbums op, kreeg hij zes keer een Grammy, presenteerde hij ‘The Jazz Show with David Sanborn’, een radioprogramma dat door veel stations in de VS werd uitgezonden, maakte hij op YouTube een serie die de Sanborn Sessions heette met gasten als Sting, Michael McDonald en Christian McBride en een podcast: As We Speak. Tijdens de coronaepidemie gaf hij ook nog masterclasses saxofoon spelen via Zoom.
Bovendien trad hij ook nog altijd op, al leed hij al sinds 2018 aan prostaatkanker.
Pas begin deze maand was hij gedwongen geplande concerten te annuleren.
In een verklaring schreef hij toen: ‘For the last weeks I’ve been dealing with unbelievable pain in my spine that prohibited me from walking, let alone playing my horn. We were finally able to diagnose the issue as two stressed fractures in my spine. Playing for all of you, friends, fans, staff, and supporters, is what keeps me alive. You have my assurance that as soon as I’ve healed … I will be back.’
Hij werd daaraan geopereerd en zou zes tot acht weken nodig hebben om te herstellen, zo werd gezegd, al werd hem dat niet gegund.
In zekere zin was daarmee zijn cirkel rond, want Sanborn begon als jonge jongen met saxofoon spelen in plaats van piano, nadat bij hem polio was geconstateerd. Het advies van zijn dokter om zo zijn borstspieren te versterken en zijn ademhaling te verbeteren zorgde er mede voor dat hij die overwon.
Sanborn werd enigszins denigrerend gerekend tot de ‘smooth jazz’, jazz dus die makkelijk in het gehoor ligt en de luisteraar behaagt. Die te makkelijke kwalificatie deed zijn spel geen recht, al kon het hem niet veel schelen.
In een interview in ‘Downbeat’ zei hij ooit: ‘I’m not so interested in what is or isn’t jazz. The guardians of the gate can be quite combative, but what are they protecting? Jazz has always absorbed and transformed what’s around it. … Real musicians don’t have any time to spend thinking about limited categories.’