Strolling Bones Records SB34CD
slimme songsmid
Op zijn tweede album zette toetsenist, gitarist en zanger Spencer Thomas tien songs. Die nam hij op in Athens, Georgia met muzikanten uit bv. My Morning Jacket, de Drive-By Truckers en Futurebirds, de groep waarbij hij toetsen speelt tijdens hun optredens. Spencer schreef de songs niet alleen, maar bepaalt met zijn hoge, nasale stem ook het geluid. Ook produceerde hij ze met bassist Ryan Engelberger.
Muzikaal heeft Thomas raakvlakken met de klassieke pop uit de late jaren zestig en dan met name met de latere John Lennon-composities voor de Beatles (‘The Joke of Life’, ‘Always Never You’ en ‘Misty Eyes’), maar ook met de in het persbericht genoemde Warren Zevon (‘Desperate Man’) en met Bruce Springsteen (‘Unwanted Son’ en het direct op diens ‘Hungry Heart’ terug te voeren ‘How Come Heartbreak’).
Zijn melodieën zijn doorwrocht en gelaagd, maar
klinken soepel en natuurlijk, op die manier misschien ongewild verwijzend naar de late jaren zestig.
In zijn teksten wisselt hij liefdesverdriet af met een melancholieke liefdesverklaring aan een verzonnen, sigaren rokende vrouw in New Orleans en een even effectieve als empatische beschrijving van een naamloze vrouw die gevangen is in een uitzichtloze baan en eenzaamheid (‘Fake Rain’).
Thomas blijkt zo een romanticus (‘Misty Eyes’ en ‘Dream Lilac’), maar dan wel een grimlachende: ook zijn eigen verdriet relativeert hij tegen wil en dank in bijvoorbeeld het titelnummer en ‘How Come Heartbreak’.
Het is een intrigerende combinatie, juist doordat Thomas zijn ziel toch niet helemaal lijkt bloot te leggen in zijn autobiografisch getinte teksten.
***1/2