Rhino 6 03497 83961

fans only

Van de tournees van Crosby, Stills, Nash & Young kwam in de jaren zeventig al ‘4 Way Street’  uit, terwijl in 2014 ‘ CSNY 1974’  verscheen, een box met veertig nummers en een dvd van de laatste tournee voordat het viertal voor de eerste uiteenging.

De dubbelaar documenteert de muziek van de groep toen de vier nog in elkaar geloofden, de box die van de ‘Doom Tour’, hun door te grote ego’s en drugs bepaalde neergang, al is daar op het podium nog niets van te merken.

Deze zeventien songs dateren van het tweede concert van 20 september 1969 dat ze gaven met drummer Dallas Taylor en bassist Greg Reeves in de elektrische nummers, nadat ze de dag ervoor ook al twee keer hadden opgetreden in de New Yorkse Fillmore East. Dat was iets meer dan een maand nadat Young met Crosby, Stills en Nash voor hun tweede gezamenlijke optreden op het podium van het fameuze Woodstock-festival stond voor een publiek van ongeveer 450.000 toeschouwers, zodat hun samenwerking in de Fillmore East nog vers en fris was en de vier hoorbaar vrienden. 

Hoewel de tweedeling van dit concert met zijn elf akoestische nummers, vijf elektrische en de akoestische afsluiter ‘ Find the Cost of Freedom’ hetzelfde is als die op ‘4 Way Street’, is de inhoud ervan heel anders:

zowel tijdens de akoestische set als de elektrische zijn maar twee songs hetzelfde.

Crosby, Stills, Nash & Young moesten immers ‘Déja Vu’ nog opnemen, zodat ze veel nummers van ‘ Crosby, Stills & Nash’ deden, terwijl Stills tijdens die tournee voor het eerst ‘4 + 20’ speelde en Nash ‘Our House’. Ook deden ze ‘On the Way Home’ van Buffalo Springfield, speelde Stills al een akoestische versie van ‘Go Back Home’ en samen met de anderen een elektrische van ‘Bluebird Revisited’. Die zouden respectievelijk pas op zijn eerste en zijn tweede soloalbum uit 1970 en 1971 staan. 

Van Young deden ze zijn nooit op een regulier uitgekomen ‘Sea of Madness’  en twee songs die al op zijn eerste en tweede soloalbum stonden: ‘ I’ve Loved Her So Long’ akoestisch en het hypnotiserende, deze keer meer dan zestien minuten durende ‘Down by the River’ uiteraard elektrisch.

Opvallend is dat Young zich pas in het zevende nummer bij de andere drie voegt en van de resterende vijf akoestische songs er maar twee zingt.

De andere negen zijn in feite dan ook een optreden van Crosby, Stills en Nash. Die maakten hun reputatie als harmonieënzangers waar in een stel eigen nummers en in het hun fascinerende ‘Blackbird’ van de Beatles, al is Stills ook twee keer solo te horen. Wel ontbreken de kenmerkende koortjes nog in deze vroege versie van het door een zuiver maar schor klinkende Nash op een jengelend orgel gespeelde ‘Our House’, hoewel zijn toenmalige geliefde Joni Mitchell juist bij dit concert op rij drie zat en hij daarin hun huiselijk geluk bejubelde.

In de elektrische set spelen Stills en Young ieder in hun eigen stijl uitbundig tegen elkaar op in fanatieke gitaarduels met de hun opzwepende Crosby op slaggitaar en de vooral om zijn zang belangrijke Nash soms op slaggitaar, soms op een stuwend orgel. Taylor en Reeves jagen Stills en Young op met felle ritmepatronen, waarbij Reeves zijn ploppende bas ook als een solo-instrument lijkt te beschouwen.

Dit album is door dit alles een van liefde overlopende ode aan het jeugdsentiment van de vier uit de tijd dat alles voor hen muzikaal nog mogelijk leek en aan het heimwee naar die illusie van hun fans. Desondanks voegt het weinig wezenlijks toe aan hun verbrokkelde erfenis, al wil het persbericht ons anders doen geloven.

***

Andere berichten over Crosby, Stills, Nash & Young vind je in de categorieën nieuws, concerttips, De rode draad en rootsmuziek op radio, tv en internet.

Mijn recensie van Crosby, Stills, Nash & Young’s ‘ Déjà Vu 50 the Anniversary Deluxe Edition’ vind je in de categorie recensies singer-songwriter.