Supergroover.
Meer dan zanger/harmonicaspeler Steven de bruyn of bassist Jan Ieven is drummer Tony Gyselinck het anker van deze losgeslagen, maar strak georganiseerde ritmejunks. Zijn aanvankelijk eenmalige samenwerking met die ex-leden van de eigenzinnige Belgische bluesband El Fish leidde al in 2002 tot een cd-single met vier nummers.
De naam van dit album en de groepsnaam leverde beatpoet William Burroughs: zijn zeer besmettelijke virus bezorgde iedereen koortsaanvallen behalve junkies. Die koorts moet ook het publiek voelen tijdens optredens, terwijl de band als bezeten voortdendert. Zelfs thuis is het moeilijk stilzitten bij dit vijftien nummers durende mengsel van (voornamelijk) jazz en De Bruyns fanatieke bluesscheuten, al zijn er ook een loom repeterend Spaans stuk, het desolate Been So Wrong en het opnieuw verstilde Salut Monique.
Terwijl Jan Ieven vaak swingend met de uitbundig geblazen melodielijnen meebast of eromheen, geeft Gyselink de eigenzinnige ritmes extra nadruk. Hij bespeelt zijn prominent opgenomen jungledrums veelal tegen de blazers in en maakt op die manier van zijn drumkit een bepalend instrument. Trompettisten Jan Muës en (nieuwkomer) Chris Vanderweyer knallen uit de speakers met saxofonisten Luc Lambrechts en Walter Baeken, die ook de complexe, opzwepende arrangementen schreef. Zij zorgen zo vaak opnieuw voor een extra laag ritmiek. Ook solerend gaan de vier er ieder scheurend vandoor, verslaafd aan intensiteit en inventiviteit.
Met vaste hand jazz, (jump)blues en New Orleans aanprikkend klinken de Rhythmjunks zo behalve dwars vooral stuwend en verslavend.
****
Gepubliceerd in popmagazine Heaven no.35, maart-april 2005/no. 2