Dat Caro Emerald de bestverkochte cd van het jaar heeft gemaakt, zal (bijna) niemand verbazen.. Singles van haar debuutalbum Deleted Scenes From the Cutting Room Floor waren bijna voortdurend op allerlei zenders te horen en zij was ook op t.v. prominent aanwezig.

Dat haar album bovenaan staat in het jaaroverzicht van de Album Top 100, is ook om twee andere redenen terecht: zij stak haar eigen geld in de opnamen van die eerste plaat, omdat er weer eens geen platenmaatschappij was die in haar muziek geloofde en inderdaad: ze legt een slimme link tussen de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw en de jaren nul van deze. Daarmee spreekt ze in principe doelgroepen aan van allerlei leeftijden en, al zal dat misschien net het eerste uitgangspunt zijn geweest bij het schrijven van de nummers, geholpen heeft die mix van traditionele en moderne elementen zeker.

Marco Borsato rukt met zijn nog maar kort geleden verschenen Domen Durven delen nu al op naar de tweede plaats en Nick & Simon staan met hun ook pas in Oktober verschenen Fier op  de derde plaats.

Beide cd’s zijn voorbeelden van in ieder geval ambachtelijke en soms geïnspireerde muziek en Kippenvel gunt hun deze klassering dan ook, maar heeft er toch een bedenking bij.

Diezelfde gedacht komt op bij de nummers vier en vijf op de lijst van best verkochte: Jan Smit is vierde met dertiende (!) album Leef en  het overjarige, maar blijkbaar nog altijd goed houdbare kinderkoortje K3 staat op vijf met Mamasé.

Het kan een voorbeeld zijn van oudejaarsblues, want daar zijn we bij Kippenvel zeker niet ongevoelig voor, maar alweer blijken liefhebbers van het Nederlandse repertoire, en dan toch vooral het Nederlandstálig repertoire, veel trouwere cd-kopers dan liefhebbers van andere popmuziek.

Waar zijn in de ranglijst de cd’s van popgrootheden als Mavis Staples, Eric Clapton en Solomon Burke & De Dijk, om er maar eens een paar te noemen? Ook die kunnen immers een groot publiek aanspreken, liggen  in de winkels en zijn te koop via internet.

Naar de oorzaken kunnen we bij Kippenvel alleen maar raden, maar onze gedachten stemmen niet optimistisch:

1)         er zijn nog maar weinig liefhebbers van popmuziek over, zodat de cd’s hierboven nooit hoge verkoopcijfers     kunnen halen ondanks dat elke geïnteresseerde inderdaad een exemplaar heeft gekocht;

2)            popliefhebbers zijn de betekenis van die inderdaad nog zelden gehoorde uitdrukking ‘mijn en dijn’ vergeten en downloaden en branden zich suf, zich alleen nog ergerend aan het feit dat het hun te lang duurt;

3)         of het is een combinatie van deze twee theorieën.

Aanvullend elementen zijn dat de Nederlandse artiesten uiteraard dichter bij de fans staan: vaker op de bühne, maar ook vooral vaker in de bladen in programma’s en vooral in  showrubrieken op t.v.

Daaraan kunnen buitenlandse acts natuurlijk nooit voldoen, maar ook opvallend is dat van diverse van de cd’s uit de Top vijf allerlei speciale edities in omloop zijn met extra’s als bijvoorbeeld een dvd, terwijl de prijs niet of nauwelijks hoger is dan die van een standaard-cd.

Het is een vorm van klantenbinding die ontbreekt bij de cd’s van Staples, Calpton en Burke & De Dijk. Daar moet de muziek zelf het werk doen en die slaagt daar blijkbaar opnieuw onvoldoende in, terwijl de emotie van zowel artiest als luisteraar daar toch in de eerste plaats in zit.

Bij Kippenvel proberen we wekelijks te bewijzen dat muziek wel degelijk een bepaald gevoel kan oproepen en  in ieder geval de eerste twee weken van 2011 zullen we volgens onze eigen smaak het muziekjaar 2010 samenvatten. Zonder Marco Borsato, Nick en Simon, Jan Smit, K3 en zelfs zonder Caro Emerald, maar met Mavis Staples, Eric Clapton en Solomon Burke  & De Dijk en ook allerlei anderen die eveneens pracht-cd’s maakten.