Je moet er het talent voor hebben en dat heb ik door de jaren heen in ieder geval ontwikkeld. Drummers zitten toch altijd al achteraan. Ik ben er nog steeds verbaasd over dat je míj wilde spreken, en niet haar. Het is mijn eerste interview in jaren.
Het voordeel is dat je al dat gedoe niet hebt: iedereen een hand moeten geven, steeds vriendelijk reageren, de tijd nemen voor elke fan, iedere keer iets pittigs te zeggen hebben in interviews en dan ook nog in twee zinnen. Of wat dacht je van élke keer je fotogenieke kant naar een fotograaf toedraaien? Zij ziet ze bijna altijd eerder dan ze haar zien, waar we ook zijn. Dan gaat tóch even haar hand door haar haar.
Vaak willen die fotografen mij er niet op hebben. Dat begrijp ik wel, een popzangeres met een vaste relatie is minder interessant dan een aantrekkelijke meid alleen. Díe verkoopt bladen. Vrouwen kunnen zich aan haar spiegelen en mannen van haar dromen. Fans zijn belangrijk hoor, ze kunnen haar nieuwe album tenslotte ook illegaal downloaden!
Ondanks al die automatismen is ze nog altijd naturel genoeg om zogenaamd bereikbaar te zijn. Ik maak het bijna iedere dag mee, al is het soms van een afstandje. Ik geef het je te doen, hoor.
Laatst begon ze me uit beeld te duwen, heel zachtjes, maar toch……. Dat gaf even te denken, maar toen ik er thuis naar vroeg, zei ze dat ze mijn privacy wilde beschermen.
Of ik dat allemaal voorzag, toen ik ooit voor het eerst met haar zoende? Nee, dat niet. Van schrijfsessies in het buitenland was toen nog helemaal geen sprake, net zo min als van hippe Zweedse of Amerikaanse studio’s en producers. Vaklui, daar niet van, maar dat wij van de band nog nooit op haar platen meespeelden……. Zij vindt dat ook niet leuk, zegt ze, maar ja, tijd is geld, hè?
Gepubliceerd in popmagazine Heaven no. 68, september-oktober 2010