BoJack Records
Eindelijk gerechtigheid?
Ook Jude Johnstone’s vijfde solo-cd Mr. Sun bracht haar ruim twee jaar geleden niet de erkenning die ze al jaren verdient. Die krijgt ze wel in muzikantenkringen, want niet alleen hadden onder anderen Johnny Cash, Bonnie Raitt en Emmylou Harris hits met songs van haar, in deze tien nieuwe duiken in de koortjes Jimmy LaFave, John David Souther en Rodney Crowell op plus opnieuw Emmylou Harris. In het wat al te radiovriendelijke Don’t Wake Me Up speelt bovendien haar ontdekker, Springsteen-saxofonist Clarence Clemons, een solo.
Het is het enige nummer waarin Johnstone tot op zekere hoogte concessies doet in de hoop gedraaid te worden. Dat is begrijpelijk, want ondanks die hits hebben nog altijd veel te weinigen van de schrijfster ervan gehoord.
Ook aan deze songs kan dat niet liggen: de op haar pianospel gebaseerde, tedere ballads en natuurlijk vloeiende mediumtempo songs hebben een vanzelfsprekende, ingehouden muzikaliteit met invloeden uit folk, singer-songwriter en jazz.
In die door haar samen met Charles Duncan open geproduceerde songs klinken in Johnstone’s wat nasale stem melancholie en vastbeslotenheid door: als de liefde nog niet overwint, moet zij dat ooit toch eens doen. Soms bevatten de teksten de terloopse hoop daarop, andere keren is het het contrast tussen woorden en toon die Johnstone’s idealisme verraden.
Sfeervol begeleid door klassemuzikanten of door naadloos in het geheel opgaande drum loops maakt Johnstone haar bij insiders en collega-muzikanten al lang gevestigde persoonlijkheid nog maar eens meer dan waar.
****