Clapton!
Misschien is het vloeken in de kerk, maar fan blijven van Eric Clapton viel lang niet mee. Waar sommigen popmuzikanten steeds hetzelfde kunstje verwijten, wachtten veel fans van Slowhand al decennia tot hij weer een ouderwets goede studio-cd zou maken. Die fans moeten minstens twee keer luisteren naar Clapton’s nieuwe, al ontbreken splijtende solo’s vrijwel en zijn op een na alle songs mediumtempo of ballads.
Clapton lijkt zich via de naam van de cd aan de luisteraar voor te stellen. Dat doet hij ook in veertien songs, geproduceerd samen met de in kleine kring hooggewaardeerde gitarist Doyle Bramhall II. Blues, country, country-blues, New Orleans-jazz, shuffles en het Great America Songbook wisselen elkaar af in een open, directe productie. Modieuze effecten ontbreken deze keer gelukkig, zodat de cd ondanks incidentele strijkers behoorlijk rootsy klinkt.
Gewoontegetrouw spelen Clapton, Bramhall II, drummer Jim Keltner, bassist Willie Weeks en toetsenist Walt Richmond veel covers, waaronder songs van Irving Berlin, Fats Waller, Johnny Mercer, Hoagy Carmichael en twee van oude vriend J.J. Cale. Die laatste schuift aan, maar mag het nummer niet kapen zoals op de goede, maar zogenaamde duo-cd Road To Escondido. Ook Allen Toussaint, Steve Winwood, Wynford Marsalis, bluesgitarist Dereck Trucks en de Preservation Hall Jazz Band voegen iets toe, net als Clapton’s ex Sheryl Crow.
Clapton is als gerijpt zanger/gitarist echter het natuurlijke middelpunt, zowel door de ondanks zijn beperkte bereik expressieve zang als in zijn in dienst van de songs gespeelde, vaak emotioneel klinkende solo’s.
****
Gepubliceerd in Heaven no. 70, januari-februari 2011/no. 1