Waarom zijn vrouwelijke singer-songwriters zo geliefd bij de mannelijke popliefhebbers?
Misschien omdat zij niet hun haar afknipten toen ze wat ouder werden, maar die mysterieuze combinatie bleven belichamen van vrouw en vrijbuiter, van verleidster en avonturier, van minnares en goede vriendin, van zachte borst en stevige schouder.
Ook niet onbelangrijk: ze bleven voor die mannelijke fans onbereikbaar, zodat het goed fantaseren is over wat zou kunnen en mísschien nog wel eens gebeuren zal.
Daarvoor hoeven zij niet als Odysseus aan de mast vastgebonden te worden terwijl hun kameraden met groente in hun oren aan de riemen van hun schip trekken, alleen zo in staat de fatale zang van de sirene te negeren. Deze sirene komt immers naar de stad voor één avond, dat is de afspraak, en ook die kritiekloze, zich verliefd gedragende mannen erkennen dat met tegenzin: het is een kort, intiem contact tegen betaling tussen twee mensen die elkaars naam niet eens kennen.
Joni, Ani, Bonnie, Rickie Lee, Shawn, Marike, Bettye, Deb of Sophie, ik weet bijna zeker dat je me niet zult zien temidden van die talloze andere aanbidders, maar roep me niet, want dan laat ik alles voor je in de steek!