Geïnspireerde, swampy pianoblues.
Ook dit jaar stond Marcia Ball weer op het New Orleans Jazz and Heritage Festival, want de op de grens van Texas en Louisiana geboren zangeres/pianiste verloor haar hart lang geleden aan rhythm ‘n’ blues en aan professor Longhair in het bijzonder.
Daarvan getuigt ze vol vuur op haar dertiende plaat sinds 1978. In twaalf door haar (mee)geschreven songs combineert ze blues, rhythm ‘n’ blues, zydeco, pianofunk met enkele ballads. Door de nadruk op uptempowerk is deze plaat reden voor een feestje, iets wat bezoekers van haar optredens kunnen beamen. Ze stookt dat vuurtje graag op, bijvoorbeeld in vier songs met schetterende blazers, zoals afsluiter The Party’s Still Going On.
Toch is Ball meer dan een act voor feesten en partijen, want de vier keer dat ze gas terugneemt, bewijst ze ook in die ballads haar klasse. Opvallend daarbij is het bij uitzondering door haar elektrische piano gedomineerde I Heard It All. De song kan makkelijk naast Robert Cray’s Right Next Door staan, die het thema van overspelige afluisteraar muntte. Melodie, zanglijn en intonatie verraden een onverwachte mix van zelfbewustzijn en verdriet. Ook in de autobiografisch getinte jeugdherinneringen over het leven van haar grootvader voor de olie-industrie in This Used To be Paradise klinkt haar persoonlijkheid duidelijk door.
Zo is er zowel muzikaal als tekstueel veel te horen. Het verklaart waarom de zuidelijke staten ook van haar houden.
***1/2
Gepubliceerd op www.popmagazineheaven.nl bij Heaven no. 73, juli-augustus 2011/no. 4