De zeventien songs op de eerste cd van Glitter And Doom – Live klinken als een concert van zo’n 73 minuten, maar werden in tien Europese en Amerikaanse steden opgenomen tijdens Waits’ tournee in 2008.
Met Vincent Henry op blaasinstrumenten, harmonica en gitaar, Omar Torez op gitaar, mandoline, banjo en sigarendoosje (?!), Patrick Warren op toetsen, Seth Ford Young op contrabas en zonen Casey Waits op drums/percussie en Sullivan Waits op incidentele sax en klarinet raast Waits op de van hem bekende onvoorspelbare wijze door zijn repertoire.
De nadruk ligt daarbij op songs van na Swordfishtrombones. De klankkleur is als op Orphans: rauw en rootsy. De ooit bepalende blazers, hier af en toe nog wel in een belangrijke rol te horen, zijn vaak ingeruild voor Vincent Henry’s bluesy klinkende mondharmonica.
Waits, die piano en gitaar speelt, speelt in de eerste plaats zichzelf. Met zijn drie verschillende zangstemmen leidt hij zijn band in allerlei songs door onverwachte tempowisselingen. Die klinken regelmatig geïmproviseerd, maar dat is nooit met zekerheid te zeggen. Hij is tenslotte regisseur van al zijn publieke optredens.
Hij speelt en zingt naast Get Behind The Mule en Metropolitan Glide stuwende versies van Goin’ Out West en Make It Rain en ballads als Fannin Street en Trampled Rose. Hoewel het geluid van de opnamen door Waits’ specifieke klank niet direct in aanmerking komt voor de aanduiding hifi, kent het opvallend veel nuances.
Tom Tales, de tweede cd, is met 36 minuten wel een erg lange aaneenschakeling van aankondigingen, onzinverhalen en interactie van Waits met publiek. Hij staat immers ook bekend om de schijnbaar volkomen associatieve, melige manier waarop hij songs aankondigt, daarbij al dan niet zelf verzonnen feiten, idem anekdotes en historische gebeurtenissen uit de Amerikaanse geschiedenis en omliggende gebieden combinerend.
Dat die aankondigingen tussen de songs van cd 1 zijn uitgehaald, geeft die cd vaart, maar cd 2 is daarmee wel voer voor de echte Waits-adepten geworden. Van deze cd staat een integrale transcriptie op www.tomwaits.com, met daarop nog veel meer informatie.
Omdat zowel het digipack zelf als het boekje is gedrukt op mat papier komen de soms dramatisch belichte concertfoto’s prachtig tot hun recht: Waits komt erop naar voren als een illusionist die ons sterrenstof in het gezicht blaast. Het is een terechte metafoor, want zolang hij muziek maakt is hij een tovenaar.
Voor Waits-fans in Nederland is deze live-dubbelaar verplichte kost omdat Waits ons land deze keer oversloeg. Voor anderen is het dat ook om nu eens zelf te horen waartoe een van pop’s vreemdste kostgangers in staat is.
***1/2
Recensies van het concert van Tom Waits in Carré op 20 november 2004 en de cd’s Alice, Blood Money en Real Gone vind je elders op deze site.